Na de lange sluiting van musea door Covid-19 kan ik in juni eindelijk weer een bezoek brengen aan het Rijksmuseum. Ook al zijn het slechts drie maanden, het voelt voor mij veel langer. Alle Rembrandtschilderijen in het Rijks heb ik al vele malen gezien en toch is het elke keer weer een belevenis. De kracht van de emotie in de schilderijen hebben een terugkerende invloed op me, elke keer weer wordt ik overweldigd door het verbluffende talent van Rembrandt. Na 400 jaar stralen de schilderijen nog steeds en grijpen ze me aan. Ik wandel mijn bekende route door het vrijwel verlaten museum. De beperkte openstelling is zo tegengesteld aan mijn herinnering dat ik mijn gezicht vaak van de schilderijen afwend en om me heen kijk. Het is nog nooit gebeurd dat ik as enige voor een Rembrandtschilderij stond, maar vandaag is het de standaard. Alsof ik thuis ben en mijn eigen kunstcollectie bewonder, dat is het gevoel wat ik beleef. De pandemie is een wereldwijde tragedie, op mijn lokale niveau brengt het een unieke positieve ervaring.
Geef een reactie