Mijn reis naar Wenen duurt slechts twee dagen en in die tijd heb ik bezichtigingen gepland aan vier verschillende musea. Dat lijkt een uitdagende en blijkt een vermoeiende opgave maar er zijn meerdere redenen voor mijn bliksembezoek. In de Albertina is er een tentoonstelling over Albrecht Dürer, het Kupferstichkabinett van de Akademie heeft me uitgenodigd voor het zien van hun Rembrandttekeningen, de Gemäldegalerie van de Akademie heeft haar eigen Rembrandtschilderij en het Kunsthistorisch museum heeft naast de grote tentoonstelling rond Caravaggio & Bernini ook een kleine tentoonstelling over Jan van Eyck. Het voelt daarom bijna als verraad wanneer ik merk dat ik het meest uitkijk naar de vaste collectie van het Kunsthistorisch museum. Die bevat tien schilderijen van Rembrandt en alhoewel ze niet meer allemaal als origineel van zijn hand worden beschouwd, is het een imposante verzameling. Ik haast me na de C&B tentoonstelling snel het reguliere museum in en vraag aan de eerste museummedewerker die ik tegenkom waar ik de Rembrandts kan vinden. Ongeduldig als ik ben, kan ik zelfs geen minuut verliezen met mijn zoektocht. Opmerkelijk genoeg moet de medewerkster haar plattegrond raadplegen, Gelukkig ben ik slechts een kamer verwijderd van mijn idool. Wanneer ik de volgende ruimte betreed, zie ik dat de gehele zaal aan Rembrandt is gewijd. Men is oprecht geweest en heeft de discutabele werken naast elkaar op de lange wand gehangen. De onbetwistbare schilderijen hangen tegenover elkaar op de korte zijden van de kamer en zijn verbluffend mooi. Ik wist welke schilderijen ik zou gaan zien en had zowel de foto’s op internet geraadpleegd alsmede mijn geheugen van een bezoek in februari 2012. Dat is bijna acht jaar geleden en ik merk dat in die periode de impact van de werken naar de achtergrond van mijn herinnering zijn verhuisd. Het portret van een onbekende man is levensecht en geeft de illusie dat hij daadwerkelijk nog in ons midden is. Het grote zelfportret, bijna ten voeten uit, is nog indrukwekkender. Ook hier geldt dat je de aanwezigheid van de persoon in de zaal voelt. Maar meer nog dan bij het andere schilderij, voel je tevens dat het hier om de meester gaat. Rembrandt liet bij zijn dood een grote leegte achter, vandaag in het jubileumjaar van zijn overlijden voel ik zijn bijzijn in volle kracht.
Geef een reactie