|
Op deze zonnige woensdagochtend vertrek ik weer naar Balboa Park en parkeer op ongeveer dezelfde plek als gisteren. Het Timken Museum is namelijk direct naast het San Diego Museum of Art gelegen waar ik een dag eerder was. Het Timken is relatief klein met slechts enkele zalen aan weerszijden van de hal die het gebouw in tweeën splijt. Aan de linkerzijde betreed ik de zaal waar het Rembrandtschilderij hangt en ik zie een oude bekende terug. De Saint Bartholomew is een groot schilderij en in zo'n goede conditie dat het vaak wordt uitgeleend aan andere musea. Zo gebeurde ook enkele jaren geleden voor de tentoonstelling 'De Late Rembrandt' in het Rijksmuseum en daar heb ik dit schilderij meerdere keren bewonderd. In zijn oorspronkelijke locatie komt hij beter tot zijn recht, ongetwijfeld omdat het pronkstuk van de kleine museum aan de hoofdzijde van de zaal op zijn eigen wand is gehangen. De lichtinstallatie is uitstekend en het schilderij fonkelt ondanks de bedekte bruine tonen die zijn gebruikt. Een passerende tour guide betrekt me in haar verhaal aan de groep als ze verneemt dat ik speciaal vanuit Amsterdam ben gekomen voor dit meesterwerk. Voordat ik het weet, doceer ik als gastdocent de groep over het werk en ervaar wederom dat mijn zoektocht uniek is. 
0 Comments
Vandaag rij ik al vroeg naar Balboa Park waar het San Diego Museum of Art is gelegen. Dit prachtige park is ingericht op wandelaars en de auto's worden aan strikte regels gehouden. Het betekent onder andere dat ik niet bij de voordeur van het museum kan parkeren maar buiten de voetgangerszone (die groot is) wordt gedirigeerd. Precies op tijd bereik ik, mede dankzij de uitstekende aanwijzingen die ik mocht ontvangen van de curator, de ingang van het museum voor de medewerkers. De bewaker geeft me een badge en terwijl hij de curator informeert, schrijf ik me in. Ze arriveert snel en ik wordt de catacomben van het museum doorgeleidt. We belanden uiteindelijk in een kleine kamer waar we gezamenlijk door de verzameling tekeningen en etsen lopen. Het start direct met een uitzonderlijk boekwerk van zo'n 50 etsen van Hendrick Goltzius. Het boekwerk is nog in goede staat en helemaal compleet maar wel zeer fragiel. De curator doet handschoenen aan en slaat 1 voor 1 de bladzijden om zodat ik de gravures kan bekijken. Het lijkt een ongemakkelijke situatie want na elke pagina moet ze geduldig wachten totdat ik klaar ben met het bekijken van de print. Anderzijds ervaar ik wachtende aanwezigheid terwijl ik elke print bekijk en toch gaat het heel gemoedelijk en praten we over de werken die in uitzonderlijke kwaliteit verkeren. Ook alle andere etsen worden individueel aan mij getoond en na ongeveer twee uur voel ik me niet alleen verrukt over de getoonde kunstwerken maar ook bevoorrecht over de haast koninklijke behandeling die ik heb mogen ervaren.  Vandaag bezoek ik geen museum maar rijd ik naar de universiteit van San Diego. Zij hebben een prachtige collectie prints en ik heb een afspraak gemaakt in de Hoehn Print Study Room. Bij het naderen van de universiteit wordt ik aangenaam verrast door de ligging van het prachtige complex. Het eerste imposante gebouw staat hoog op de hoek van de heuvel en ik rij snel omhoog. De bewaking stuurt me vervolgens langs een andere weg weer naar beneden waar een parkeerplaats is gelegen. Vervolgens sluit ik aan bij de studenten op de hoek van de straat waar we even later worden opgehaald door een shuttlebus die ons naar boven op de campus brengt. Een student informeert me waar de Study Room is en even later wordt ik hartelijk ontvangen door de curator. In het Prentenkabinet staan alle etsen al gereed, sommige ingelijst en het merendeel in de bekende boxen met passe-partouts. Bij navraag omtrent de werkwijze (die in elke Print Room enigszins afwijkt) verrast ze mij doordat ze me alle vrijheid verleent. Ik mag alle prenten zelf beroeren (met handschoenen aan, dat wel) en neerzetten waar ik het beste licht ervaar. Het meest opmerkelijke is toch wel dat ze me vervolgens alleen laat. In al mijn bezoeken aan Prentenkabinetten wereldwijd werd ik nooit alleen gelaten met de kostbare kunstwerken, er is zelfs een locatie geweest waar een gewapende beveiliger naast me plaats nam. Ik bedank haar vriendelijk, niet alleen voor de moeite alle werken te verzamelen maar toch vooral ook in het gestelde vertrouwen. Pas later zie ik dat de enorme kluizen waarin de werken worden bewaard, in dezelfde ruimte staan en wagenwijd openstaan. Ik vermoed dat het gevoel wat ik ervaar overeenkomt met de emotie die een bankrover voelt bij het zien van zijn buit in de bankkluis. Bij het ontbreken van een vluchtauto met draaiende motor, stop ik de kostbare werken niet in mijn rugzak maar leg ze slechts vast op foto. Mijn volwassen verrukking over de prachtige etsen overtreft nog net mijn jongensachtige teleurstelling over de gemiste kans die hier letterlijk voor het grijpen lag.  Op deze zonnige zaterdagmorgen rijd ik naar Pasadena ten noorden van Los Angeles. Wanneer ik de stadsgrenzen bereik, wordt duidelijk dat het hier mooier, groener en beter onderhouden is dan de straten van LA. Als ik bij het Norton Simon Museum arriveer, verbaas ik me allereerst over de ligging op een kruising van wegen. Vooraf had ik gelezen dat het museum een grote en uitstekende beeldentuin had en ik vraag me af waar die is verstopt. Zodra ik omhoog het parkeerterrein op rij, merk ik direct dat de achterzijde van het museum geenszins last heeft van de wegen en dat het inderdaad prachtig is gelegen. Ik zal later de geweldige tuin bezoeken maar daarvoor haast ik me naar de zaal met drie Rembrandtschilderijen. Het museum is niet ontzettend groot maar verder stijgt het boven vele andere musea uit. De kwaliteit van het gebouw, zalen en natuurlijk de kunstwerken is uitzonderlijk hoog en ik geniet volop. Met de ook uitstekende audio tour op mijn oren, neem ik plaats voor het prachtige zelfportret van Rembrandt en binnen de kortste keren verlaat ik in gedachten deze prachtige omgeving en duikel terug in de 17-de eeuw...  Nadat ik 's ochtends het Hammer Museum heb bezocht, haast ik me 's middags naar het LACMA. Dit enorme complex ligt aan dezelfde Wilshire Blvd. maar die straat is zo lang dat het me met de auto ongeveer een half uur kost om de afstand te overbruggen. Het LACMA ligt vlakbij mijn hotel dus ik laat mijn huurauto daar achter en wandel de laatste twee blokken en arriveer precies op de afgesproken tijd bij het museum. Bij binnenkomst via de staff entrance beland ik op een plein waar meerdere andere culturele instituten zijn gevestigd, waaronder een theater, bioscoop en diverse restaurants. Bij navraag kom ik tot de conclusie dat ik mijn ingang voorbij ben geschoten en haast me terug naar de security entrance. Daar schrijf ik me in, krijg een badge toegekend en wordt even later opgehaald door de curator. Na de verplichte stop om mijn handen te wassen, arriveren we in de Print Room: de aparte ruimte waar ik de etsen en tekeningen van Rembrandt kan bewonderen. Mijn vriendelijke begeleidster heeft mijn interesse goed ingeschat en begint met twee belangrijke etsen van Rembrandt en Dürer die ik gezien de staat, kwaliteit en omvang inschat op elk een $ 1 miljoen. Ik neem geruime tijd voor mijn bewondering en wanneer ik uiteindelijk aangeef dat ik klaar ben, realiseer ik me dat er nog 3 dozen vol met prints op me wachten. En daarna zijn er in het museum nog drie Rembrandtschilderijen. De krachtige airco beheerst de temperatuur in de enorme Print Room maar ik gloei van deze artistieke vooruitzichten en merk niets van de ijzige koude om me heen.  Met mijn huurauto navigeer ik op mijn TomTom door Los Angeles richting het Hammer Museum. Naast de bezichtiging van twee Rembrandtschilderijen heb ik ook een afspraak in het Grunewald Center for the Graphic Arts voor hun verzameling van prenten van Rembrandt en zijn tijdgenoten. Wanneer mijn navigatie aankondigt dat ik ben gearriveerd, kijk ik verward om me heen. Ik sta voor een stoplicht op de hoek van Wilshire Blvd en Westwood Blvd en zie geen museum zoals ik dat gewend ben. Vanwege de ongeduldige auto's achter me (rechts afslaand verkeer kan in de USA rood licht negeren), draai ik de hoek om en zie een ingang tot een parkeergarage. Ik duik erin en zie direct de aanwijzingen naar het museum. De voordeur op Wilshire Blvd had ik gemist maar in de parkeergarage is er ook een ingang die zelfs vaker wordt gebruikt omdat in Amerika mensen nu eenmaal eerder rijden dan lopen. De bewaakster bij de ingang houdt me tegen terwijl diverse medewerkers met een toegangspas me passeren. Het is nog een half uur voor openingstijd maar ik heb een afspraak en het kost me enige moeite haar ervan te overtuigen. Uiteindelijk mag ik doorlopen en vind ik na meerdere pogingen de toegangsdeur naar het Grunewald Center. Het Hammer Museum blijkt een vreemde eend in de bijt want de focus ligt op tentoonstellingen - wel 20 per jaar - van met name moderne kunst. De collectie Oude Meesters is zeer beperkt en behelst slechts 1 zaal. Van die werken zijn er maar liefst twee een Rembrandt en ook nog eens van forse afmetingen. Wederom wordt ik verrast door de locatie waar zijn werken wereldwijd tevoorschijn komen.  Het grote, gerenommeerde J. Paul Getty Museum is onderdeel van het Getty Center in Los Angeles en ligt bovenop een berg even buiten de stad. Aangezien ik een afspraak heb in het Prentenkabinet mag ik via de personeelsingang mijn auto omhoog rijden en parkeren in de ondergrondse garage. Het is een verrassend lange rit naar boven en eenmaal aangekomen zie ik het geweldige uitzicht over de stad. Het museum is opgedeeld in moderne, witte blokken die goed zijn ingedeeld en van alle gemakken voorzien. Het totaal aan ruimte en gebouwen doen denken aan een universiteitscampus en gecombineerd met prachtige tuinen en de verbluffende uitzichten is het een genot om rond te lopen. De afspraak in het Prentenkabinet is uitermate aangenaam, niet alleen door de prachtige werken maar ook door het plezierige ontvangst en de fijne begeleiding. Na twee uur neem ik afscheid en ga ik de vijf schilderijen bekijken die allen van geweldige kwaliteit zijn, zowel in fysieke gesteldheid als artistieke uitvoering. Ik ben letterlijk en figuurlijk in de wolken...  Het eerste museum wat ik bezoek in Californië is het Legion of Honor Museum in het uiterste puntje van Lincoln Park aan de westzijde van San Francisco. Uiteraard ligt mijn hotel aan de oostzijde in Nob Hill, de heuvelachtige wijk die me eerder deed besluiten een openbaar vervoer abonnement aan te schaffen. 's Ochtends loop ik twee blokken naar de halte van de beste busroute en die afstand doet me al hijgen en zweten in de reeds hete zon. Na 40 minuten rijden in de elektrische bus arriveer ik bij het museum en de ligging is fantastisch: op de top van een heuvel met uitzicht op de Golden Gate Bridge. Het museum heeft één Rembrandtschilderij in de collectie en toch kan ik er de hele dag verblijven zonder enige vorm van verveling. 's Middags heb ik namelijk een afspraak in het Achenbach Foundation for Graphic Arts, het prentenkabinet van dit museum. Daar zal ik naast een groot aantal etsen ook enkele originele tekeningen van Rembrandt gaan bewonderen. Deze zijn ingelijst want het zijn ondanks hun bescheiden afmetingen (ansichtkaart formaat) - net als schilderijen - unieke kunstwerken.  |
Arno WubbenRembrandtbewonderaar, motorfreak, auteur, reislustige hedonist. Archives
April 2023
Categories
|
RSS Feed